In mijn blog staan nagenoeg altijd foto's van ruimtetelescopen, satellieten of telescopen op Aarde met spiegels van enkele meters. Maar het blijft leuk om zelf door de lens van een telescoop te kijken. En wat ik zie, wil ik graag delen. Sinds kort heb ik een nieuwe camera (een Canon EOS 60D) en de nodige spullen om hem op de telescoop aan te sluiten: een zogenaamde T-ring voor de Canon EOS, een Universal Combined Camera Adapter van Orion en daarin past een 25 mm oculair. Het is de enige combinatie waar ik scherpe foto's kan maken.
Eerlijk gezegd, dacht ik dat mijn foto's nu flitsend zouden worden, maar ik merk dat het nog behoorlijk lastig is om de foto's goed scherp te stellen.
Dit is een foto van de maan van vanavond:
Ook Jupiter stond aan de hemel vanavond. Alleen stond hij achter wat kale bomen. Kleine takken zouden voor enige vertekening gezorgd kunnen hebben.
Je kunt de manen van Jupiter zien. Ganymedes staat linksboven, direct rechtsonder staan Io en Europa. Callisto is een op deze foto nauwelijks waarneembaar vlekje onderin, rechts van het midden.
Mijn type telescoop, een Dobson, is eigenlijk niet zo geschikt voor astrofotografie, omdat hij niet met de Aarde meedraait. Beter gezegd: hij staat gewoon stil. Als je dan de sluiter langer openzet, dan trekken sterren en planeten strepen over je foto. Maar een Dobson is wel relatief goedkoop: voor 330-350 euro kun je aardig aan de slag. Als er interesse in is, wil ik er wel eens in een blogpost verder over uitweiden.
Planeten fotograferen op een Dobson telescoop kan best, en de Maan weerkaatst zoveel licht dat een sluitertijd van 1/300 vaak voldoende is voor een goede foto. Maar nevels en sterrenstelsels? Dat wordt hem niet, dacht ik altijd.
Zeg tegen mij dat iets niet kan of lukt en dan wil ik het stiekum toch proberen. Hierboven staat de Grote Orionnevel (M42), gemaakt met een sluitertijd van 7 seconden. Okee, hij is meegetrokken met de draaiing van de Aardas, maar tot mijn verbazing kun je de nevel wel goed zien en zelfs kleuren.
Maar voor een echt goed beeld, blijf ik mijn eigen ogen gebruiken.
Eerlijk gezegd, dacht ik dat mijn foto's nu flitsend zouden worden, maar ik merk dat het nog behoorlijk lastig is om de foto's goed scherp te stellen.
Dit is een foto van de maan van vanavond:
Ook Jupiter stond aan de hemel vanavond. Alleen stond hij achter wat kale bomen. Kleine takken zouden voor enige vertekening gezorgd kunnen hebben.
Je kunt de manen van Jupiter zien. Ganymedes staat linksboven, direct rechtsonder staan Io en Europa. Callisto is een op deze foto nauwelijks waarneembaar vlekje onderin, rechts van het midden.
Mijn type telescoop, een Dobson, is eigenlijk niet zo geschikt voor astrofotografie, omdat hij niet met de Aarde meedraait. Beter gezegd: hij staat gewoon stil. Als je dan de sluiter langer openzet, dan trekken sterren en planeten strepen over je foto. Maar een Dobson is wel relatief goedkoop: voor 330-350 euro kun je aardig aan de slag. Als er interesse in is, wil ik er wel eens in een blogpost verder over uitweiden.
Planeten fotograferen op een Dobson telescoop kan best, en de Maan weerkaatst zoveel licht dat een sluitertijd van 1/300 vaak voldoende is voor een goede foto. Maar nevels en sterrenstelsels? Dat wordt hem niet, dacht ik altijd.
Zeg tegen mij dat iets niet kan of lukt en dan wil ik het stiekum toch proberen. Hierboven staat de Grote Orionnevel (M42), gemaakt met een sluitertijd van 7 seconden. Okee, hij is meegetrokken met de draaiing van de Aardas, maar tot mijn verbazing kun je de nevel wel goed zien en zelfs kleuren.
Maar voor een echt goed beeld, blijf ik mijn eigen ogen gebruiken.
Ah leuk
BeantwoordenVerwijderenErg leuk
BeantwoordenVerwijderen