(Dit bericht werd oorspronkelijk gepubliceerd op de In het diepe blog op Vkblog op 27 januari 2010)
27 januari is een belangrijke dag in de Verenigde Staten. De State of the Union, ofwel Prinsjesdag, maar dan met een president in plaats van een koningin en ook zonder een gouden koets.
Juist vandaag gonst het van de geruchten over waar het heen gaat met NASA. Een sterk gerucht is dat Obama de bijl zet in het programma van NASA om mensen te laten terugkeren naar de maan. Of juister gezegd: de bijl zou gaan in het Constellation programma. Het Constellation programma bevat de opvolger van de space shuttle (die dit jaar met pensioen gaat), een kleine raket voor saaie missies in een lage baan om de Aarde, en een Ares V raket die mensen op de maan moest gaan brengen.
Vorig jaar concludeerde de commissie Augstine al dat NASA voor het huidige budget niet op de maan gaat komen. NASA zou 3 miljard dollar meer nodig hebben. Nu ging onlangs het gerucht dat NASA 1 miljard dollar extra zou krijgen, maar of dat waar is... Ik weet het niet.
Obama heeft ook gezegd dat hij een ambitieus plan zou belonen. Dat zette veel mensen aan het denken. Plannen kwamen opeens boven tafel die door ontwerpers misschien ooit tijdens een vergadering stiekum getekend hadden, dingen uit hun dagdromen: brandstofstations in een baan rond de Aarde. Raketten waarmee astronauten ver buiten de invloedsfeer van de Aarden zouden kunnen reizen. En al die dingen die ons in boekjes over "de Toekomst van de Ruimtevaart" al in 1960 beloofd waren. Een aantal dingen leken ook rechtstreeks te zijn gelopen uit de ruimtevaartencyclopedie die in op mijn 11de voor mijn verjaardag gekregen had. De ogen van ruimtevaartenthousiastelingen overal begonnen een beetje te glimmen.
Maar wat er nu werkelijk gaat gebeuren durf ik niet te zeggen. Er gaat ook de laatste dagen een hoop over het web. NASA schijnt schetsen gemaakt te hebben voor een missie naar Mars-maan Phobos. Die heeft een heel laag zwaartekrachtsveld, dus dat is makkelijker terugreizen. De reis moet natuurlijk ook niet te lang duren, aangezien NASA niet echt geld heeft voor grote ruimteschepen met kunstmatige zwaartekracht. De route op de terugweg zou langs Venus gaan voeren. Dichterbij zijn mensen nog nooit in de buurt van de Zon geweest. Ook een bemande missie naar een asteroïde heeft NASA trouwens al heel lang op haar verlanglijstje staan.
Of wat te denken van een gigantische telescoop in een geostationaire baan (een baan waar veel communicatiesatellieten verblijven, omdat daar de satelliet altijd boven hetzelfde deel van de Aarde hangt). NASA denkt aan een breedveld telescoop met een spiegel van 10 meter, die in twee keer gelanceerd kan worden en geassembleerd wordt door zes astronauten op een missie van 45 dagen.
Allemaal mooi, maar laat ik het zo zeggen: tussen plan en uitvoering zitten nog wel een paar presidentschappen. Dus hoe het er t.z.t. uit gaat zien, daar is geen pijl op te trekken. In de afgelopen decennia is al veel bezuinigd op NASA's budget. Het is politiek ook het veiligste om op te bezuinigen. Een tijdje geleden wees onderzoek namelijk uit dat veel Amerikanen denken dat minstens 25% van het Amerikaanse budget op gaat aan ruimtevaart, ook al blijkt dat in werkelijkheid slechts 0,58% te zijn. Dus politiek gezien is er steeds wat te halen.
Hoe kijk ik tegen dit verhaal aan? Wel, ik besef me terdege dat de Verenigde Staten er financieel nog altijd niet zo best voor staan (hoe kwam dat ook al weer?). Dus het is wellicht niet opportuun om een groots maanprogramma te financieren. Aan de andere kant hebben bezuinigingen altijd twee kanten. Aan de ene kant denkt men dat het geld oplevert, maar aan de andere kant komen veel banen op de tocht te staan in een toch al moeilijke arbeidsmarkt. Iemand een rakettechnoloog nodig? (Misschien het ministerie van defensie dat 50 keer zoveel budget krijgt?) Of een specialist in baanmechanica? Die mensen vragen weer uitkeringen aan en geven zeker een hoop minder uit en dat hakt er weer in op de economie. Dus zo makkelijk is het ook weer niet (en dat vergeten we in Nederland ook nog wel eens).
En dan is er nog de opkomst van de commerciële bemande ruimtevaart. Nu gaat het nog om vluchten naar 100 kilometer hoogte, maar Google financiert nu al experimenten die moeten leiden naar een onbemande lander op de maan. Gewoon, om wat schot in de zaak te krijgen. Hoe het voor NASA allemaal gaat uitpakken hoop ik binnenkort te gaan vertellen. Ik blijf aan de ruimtevaartnieuwssites gekluisterd.
Bronnen: UniverseToday.com, Bad Astronomy blog,The Space Review, NASASpaceFlight.com.
27 januari is een belangrijke dag in de Verenigde Staten. De State of the Union, ofwel Prinsjesdag, maar dan met een president in plaats van een koningin en ook zonder een gouden koets.
Juist vandaag gonst het van de geruchten over waar het heen gaat met NASA. Een sterk gerucht is dat Obama de bijl zet in het programma van NASA om mensen te laten terugkeren naar de maan. Of juister gezegd: de bijl zou gaan in het Constellation programma. Het Constellation programma bevat de opvolger van de space shuttle (die dit jaar met pensioen gaat), een kleine raket voor saaie missies in een lage baan om de Aarde, en een Ares V raket die mensen op de maan moest gaan brengen.
Vorig jaar concludeerde de commissie Augstine al dat NASA voor het huidige budget niet op de maan gaat komen. NASA zou 3 miljard dollar meer nodig hebben. Nu ging onlangs het gerucht dat NASA 1 miljard dollar extra zou krijgen, maar of dat waar is... Ik weet het niet.
Obama heeft ook gezegd dat hij een ambitieus plan zou belonen. Dat zette veel mensen aan het denken. Plannen kwamen opeens boven tafel die door ontwerpers misschien ooit tijdens een vergadering stiekum getekend hadden, dingen uit hun dagdromen: brandstofstations in een baan rond de Aarde. Raketten waarmee astronauten ver buiten de invloedsfeer van de Aarden zouden kunnen reizen. En al die dingen die ons in boekjes over "de Toekomst van de Ruimtevaart" al in 1960 beloofd waren. Een aantal dingen leken ook rechtstreeks te zijn gelopen uit de ruimtevaartencyclopedie die in op mijn 11de voor mijn verjaardag gekregen had. De ogen van ruimtevaartenthousiastelingen overal begonnen een beetje te glimmen.
Maar wat er nu werkelijk gaat gebeuren durf ik niet te zeggen. Er gaat ook de laatste dagen een hoop over het web. NASA schijnt schetsen gemaakt te hebben voor een missie naar Mars-maan Phobos. Die heeft een heel laag zwaartekrachtsveld, dus dat is makkelijker terugreizen. De reis moet natuurlijk ook niet te lang duren, aangezien NASA niet echt geld heeft voor grote ruimteschepen met kunstmatige zwaartekracht. De route op de terugweg zou langs Venus gaan voeren. Dichterbij zijn mensen nog nooit in de buurt van de Zon geweest. Ook een bemande missie naar een asteroïde heeft NASA trouwens al heel lang op haar verlanglijstje staan.
Of wat te denken van een gigantische telescoop in een geostationaire baan (een baan waar veel communicatiesatellieten verblijven, omdat daar de satelliet altijd boven hetzelfde deel van de Aarde hangt). NASA denkt aan een breedveld telescoop met een spiegel van 10 meter, die in twee keer gelanceerd kan worden en geassembleerd wordt door zes astronauten op een missie van 45 dagen.
Allemaal mooi, maar laat ik het zo zeggen: tussen plan en uitvoering zitten nog wel een paar presidentschappen. Dus hoe het er t.z.t. uit gaat zien, daar is geen pijl op te trekken. In de afgelopen decennia is al veel bezuinigd op NASA's budget. Het is politiek ook het veiligste om op te bezuinigen. Een tijdje geleden wees onderzoek namelijk uit dat veel Amerikanen denken dat minstens 25% van het Amerikaanse budget op gaat aan ruimtevaart, ook al blijkt dat in werkelijkheid slechts 0,58% te zijn. Dus politiek gezien is er steeds wat te halen.
Hoe kijk ik tegen dit verhaal aan? Wel, ik besef me terdege dat de Verenigde Staten er financieel nog altijd niet zo best voor staan (hoe kwam dat ook al weer?). Dus het is wellicht niet opportuun om een groots maanprogramma te financieren. Aan de andere kant hebben bezuinigingen altijd twee kanten. Aan de ene kant denkt men dat het geld oplevert, maar aan de andere kant komen veel banen op de tocht te staan in een toch al moeilijke arbeidsmarkt. Iemand een rakettechnoloog nodig? (Misschien het ministerie van defensie dat 50 keer zoveel budget krijgt?) Of een specialist in baanmechanica? Die mensen vragen weer uitkeringen aan en geven zeker een hoop minder uit en dat hakt er weer in op de economie. Dus zo makkelijk is het ook weer niet (en dat vergeten we in Nederland ook nog wel eens).
En dan is er nog de opkomst van de commerciële bemande ruimtevaart. Nu gaat het nog om vluchten naar 100 kilometer hoogte, maar Google financiert nu al experimenten die moeten leiden naar een onbemande lander op de maan. Gewoon, om wat schot in de zaak te krijgen. Hoe het voor NASA allemaal gaat uitpakken hoop ik binnenkort te gaan vertellen. Ik blijf aan de ruimtevaartnieuwssites gekluisterd.
Bronnen: UniverseToday.com, Bad Astronomy blog,The Space Review, NASASpaceFlight.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten